او با تشریح ماجرای شکار سر انسان در این قبیله به نقل از برادران امیدوار ادامه داد: جنگجویان قبیله جیبارو پس از جدا کردن سر مردان قبیله دشمن، از فرق تا پشت گردن را شکافته و داخل سر را خالی میکردند یعنی جمجمه و دندانها٬ سپس استخوان بینی و چشمها را با ظرافت در میآوردند و لبها را میدوختند که به ارواح خبیثه اسرار قبیله را نگویند و بعد پشت سر را میدوختند و این پوست سر را به مدت سه روز داخل محلول گیاهی خاصی میگذاشتند و بعد از سه روز آن را در آورده و داخل آن را یک مشت شن گرم میریختند و بلافاصله آن پوست (سر) کوچک میشد و بعد آن را دودی میکردند تا ماندگاری آن بیش تر شود.
گفتنی است قبیله جیبارو سرهای شکار شده را به عنوان نماد قدرت میدانستند و به گردنهایشان آویزان و یا به چادرهایشان میآویختند.
یادآور میشود آثار موجود در موزه برادران امیدوار در بخش شمال غربی مجموعه سعدآباد واقع شده که از دستاوردهای سفر 10 ساله نخستین جهانگردان ایرانی عیسی و عبدا... امیدوار به دور دنیا تشکیل شده است.